Nepal, het was even wennen

Ik kom net terug van de immigratie dienst om mijn visa met 30 dagen te verlengen. Als je me de eerste dagen in Kathmandu had gevraagd of ik m'n visa ooit zou verlengen, had ik gezegd: Hell no! Ik heb echt even tijd nodig gehad om te wennen hier. Ik kwam het vliegveld uit en dan loop je de bedrukkende warmte in, wierookgeuren, stof, drukte van mensen die wachten op familie en vrienden of hun vlucht, vrienden zeggen elkaar gedag, rijen met taxi´s, rijen met mannen die toeristen ophalen om naar hun geboekte hotel te brengen, allemaal mensen die iets van je willen; een simkaart, een taxi, een hotel. Nee laat me met rust! Ik wil een pinautomaat. Oh die is daar, ik loop wel even met je mee. Heb je al een taxi? Vriendelijk maar toch willen ze iets van je. Pin automaat gevonden en opzoek naar mijn mannetje van het hotel. Vanwege mijn vertraging heeft de arme man een paar uur moeten wachten op mij, samen met zijn dochtertje. Hij sprak geen Engels maar bracht me wel veilig naar mijn hotel. Maar wat een gekkenhuis die rit! Geen lijnen op de weg, iedereen rijdt door elkaar, inhalen op momenten dat het eigenlijk net niet kan, rotondes waarbij je kan gaan rijden als jouw rijbaan de meeste auto's heeft en dus de sterkste waardoor de andere richtingen wel moeten stoppen, dan ligt er ineens een koe midden op de weg of steekt er iemand over zonder ook maar te kijken of dat wel kan. Ik was blij toen we heelhuids aankwamen en ik veilig op m'n kamer kon gaan zitten. Het was een beetje overweldigend die eerste indrukken.

Gelukkig was ik alleen de eerste anderhalve dag alleen. Dat ging ik nog wel overleven. De volgende dag in de avond kwam Eva vanaf Nederland aan om met mij samen 3 weken door Nepal te reizen. Ik heb rustig een klein rondje in de buurt gelopen, heerlijke eerste Dal Bath (linzen prutje met rijst en een paar kleine side dishes, typisch Nepali en kan je overal bestellen en je krijgt altijd bijgeschept) gegeten met als toetje Zikarni (heerlijke hangop met nootjes en kaneel), beetje gelezen op ons balkon en zitten babbelen met een oudere Australische vrouw, nog meer lekkers gegeten en toen kon ik Eva alweer ophalen. Het hotel had een bordje voor me gemaakt met Eva haar naam erop, verkeerd geschreven uiteraard. Daar stond ik dan tussen de Nepali mannetjes als klein blond meisje. Uurtje wachten en daar zag ik Eva aankomen lopen :) Heel gek om iemand te zien van thuis in Nepal, maar ook heel leuk! Lekker bijgekletst onder het genot van een biertje, slapen en de volgende dag kon ons avontuur samen echt beginnen.

In Kathmandu hebben we in twee dagen de grote monkey tempel bezocht, waar onwijs veel apen rondlopen en je eten proberen te jatten, we hebben de grootste stupa (boeddhistische tempel) gezien en we zijn naar Pashupatinath geweest. Dat laatste vond ik onwijs indrukwekkend. Het is een tempelcomplex waar ze de overledenen verbranden in de openlucht. Dit gaat dag in dag uit door. We hadden een guide genomen en die heeft ons het hele proces, alle ritualen uitgelegd. De overledene wordt eerst gereinigd waarbij de familie afscheid kan nemen. Dan wordt de overledene naar een houtstapel gebracht. Voordat het lijk erop gelegd kan worden, lopen ze eerst 3 keer om de houtstapel heen. Uiteindelijk is de oudste zoon degene die het lichaam aan steekt door een kleine fakkel met zijn mond op de mond van de overledene te leggen. De zoons worden daarna kaal geschoren en de oudste zoon moet een jaar lang witte kleding dragen en voor een bepaalde periode (ik dacht een of twee weken) in een huis in het complex wonen waarbij hij niemand mag aanraken of mag praten. De verbranding wordt verder overgenomen door mederwerkers. Het duurt daarna 3 tot 4 uur voordat het lichaam volledig is verbrand. Het as wordt in de rivier geveegd. In diezelfde rivier zijn apen aan het spelen en kinderen met magneten opzoek naar geld of sieraden. Er komt dus vrij veel bij kijken en dit is nog maar een gedeelte van alle rituelen.

Ons bezoek aan deze tempel met zijn rituelen was uiteraard een droevige gebeurtenis om te zien maar ook erg mooi. De manier waarop zij met de overledenen omgaan en hoeveel aandacht ze er in steken, maakte het iets moois. Tijdens onze wandelingen naar deze bezienswaardigheden toe, had ik het ook nog steeds zwaar. Vanwege al het stof droeg ik een mondkapje, de drukte overal, de warmte, al het vuil langs de straten en in de rivieren die je niet echt een rivier kon noemen maar meer een waterige stortplaats, de op het oog wat armoedige manier van leven, ik was er nog steeds niet echt aan gewend. Ik was erg blij dat ik hier samen met Eva liep en niet alleen.

Ik was dan ook blij dat we na 3 nachten met de bus naar Pokhara gingen. Dit is de op een na grootste stad. We verbleven hier in het toeristische gedeelte Lake Side. Heel gezellig klein en rustig vergeleken met Kathmandu. Ik was meteen een stuk meer op m'n gemak. Dit was onze begin- en eindbasis voor de Annapurna Circuit. Ik werd alleen helaas een beetje ziekig dus hebben rustig aan gedaan. We moesten nog een aantal spullen kopen en huren voor de trekking en heel veel meer hebben we daar niet gedaan in twee dagen. Alleen de hoognodige spullen propten we in onze daypack en de grote backpack lieten we achter in het hostel. En toen kon ons trekking avontuur gaan beginnen!

We hadden besloten dat we de eerste paar dagen van de trekking zouden overslaan door na de bus rit een jeep te pakken, die ons naar het dorpje Chamé zou brengen. In de bus ontmoetten we Anya en Mari die met ons mee wilden in de jeep naar Chamé. Uiteindelijk hebben we de hele trekking met hun gelopen, erg fijn en gezellig. De jeep rit was een hele lange 7 uur durende rit met niet normaal veel gehobbel maar met prachtig uitzicht. Zo mooi dat je bijna spijt kreeg dat we dit niet wandelend hadden gedaan. Aangekomen in ons eerste guesthouse hebben we eigenlijk alleen maar gegeten en zijn we naar bed gegaan. Daar Oliver ontmoet die ook een groot gedeelte met ons mee heeft gelopen. En toen was het tijd om te gaan wandelen. De eerste twee dagen waren vrij lange dagen, wat het wat zwaar maakte. We liepen allemaal in ons eigen tempo en wachtten om de zoveel tijd op elkaar om even bij te komen. Na zo'n lange wandeldag doken we vroeg ons bed in en ook weer op tijd er uit om voor het eind van de middag op je volgende bestemming aan te komen. De sfeer zat er goed in bij ons groepje en hadden iedere dag weer volle energie om te gaan wandelen. Helaas had Eva al vrij snel last van de hoogte. We hadden veel gelezen en gehoord over de hoogte ziekte maar nooit bedacht dat het zoveel effect kan hebben op je lichaam. Hierdoor had Eva het erg zwaar en besloot dan, heel verstandig, om niet verder te gaan dan Manang. Vanaf hier kon je namelijk nog makkelijk een jeep terug pakken richting Pokhara. Terug in Pokhara heeft ze een 3 daagse yoga retrait gedaan. Dit stond hoog op haar to do lijstje maar hadden we in eerste instantie geen tijd voor. Kwam dus uiteindelijk allemaal goed uit. Ik ben met Anya en Mari verder gelopen naar de top.

Ik merk dat ik het lastig vind om te omschrijven hoe onze trekking was. Er gaat zoveel door je heen en je ziet zoveel onwerkelijk mooie natuur! Iedere dag was weer anders, mentaal was het vaak zwaarder dan fysiek, de natuur om je heen was niet te omschrijven zo mooi, een heerlijke ruikend dennenbos, de paden vol met sneeuw, de verre uitzichten, het stijgen en dalen, paarden, koeien, yaks, geiten, honden, de andere wandelaars die je iedere keer weer opnieuw tegenkomt, de verhalen van anderen, de gezelligheid in de guesthouses, ijskoude nachten, de bezorgdheid die iemand heeft om een ander die je 2 keer eerder hebt gezien, de hoofdpijn vanwege de hoogte, hartkloppingen en zware ademhaling, het gevoel van samenhorigheid, de emoties die door je heen gaan, het willen opgeven, het toch doorgaan, de blijdschap en trotse gevoel dat je hebt op het moment dat je de top hebt bereikt, de tranen van geluk tijdens een wandeling.

We hebben uiteindelijk 8 dagen gewandeld waarbij de ene dag langer of zwaarder was dan de ander. Het was echt een hele bijzondere ervaring die me nog steeds raakt als ik er nu over schrijf. Het is niet gewoon even een paar dagen wandelen. Ik had niet verwacht dat het zo veel met me zou doen en ben heel blij en trots dat ik de top heb gehaald. En vind het echt heel erg jammer dat dat niet samen met Eva was. Ik heb tijdens de hele trekking genoeg foto's gemaakt dus kan ik het jullie op die manier laten zien :)

Na weer een lange bus rit, van 12 uur, zagen we Eva weer in Pokhara en hebben we nog een paar dagen gezellig bijgekletst, gegeten en gedronken. Anya ging een dag eerder weg en Mari kwam met ons mee naar onze volgende bestemming: Bandipur. Dat was een tip die ik had gekregen van een vaste klant op werk. En dat bleek een hele goede tip te zijn. Het is een iets hoger gelegen klein oud knus dorpje. We hebben daar twee heerlijke wandelingen gemaakt. De eerste was alleen maar dalen naar een cave en toen weer alleen maar stijgend terug. De tweede was een stuk langer dan gepland waarbij we uiteindelijk uitkwamen in een nog ouder en kleiner dorpje Ramkot. Dit dorpje was in Newari stijl wat ik moeilijk kan omschrijven haha dus google het dorpje maar even. We waren kapot na deze te lange wandeling en onwijs verbrand. We konden door tijdsnood alleen even kort door het dorpje heenlopen en lunchen en toen weer de lange weg terug. Net als de dag ervoor waren we ook deze keer weer precies op tijd terug op ons balkon voor de regen begon. Bandipur was een perfecte combinatie van relaxen en actief bezig zijn. Ik had hier zo nog een week kunnen zitten.

Maar helaas zit de tijd van Eva in Nepal er al bijna op. Dus stapten we weer in een bus naar Kathmandu. Daar hebben we nog een dagtripje gedaan naar Bakthapur. Een oud stadscentrum met vele tempels en oude gebouwen. Helaas zag je hier nog heel veel schade van de aardbeving maar je zag ook dat iedereen druk bezig was met de opbouw. Hier gingen we heen met de local bus wat al een beleving opzich is. Er roept een jonge gast, die als soort van conducteur dient, een aantal halte namen op, jij schreeuwt Bakthapur terug en hoopt dat ie ja zegt. Dan spring je bij hem in de bus en ga je er weer uit als je begrijpt dat ie de halte Bakthapur roept. Er springen constant mensen in en uit en de jonge conducteur probeert zoveel mogelijk mensen naar binnen te krijgen door continue luid alle haltes op te noemen. En ergens tussendoor betaal je hem nog de dubbele prijs van wat een local betaald. Op onze laatste dag samen heeft Eva al haar souvenirs gekocht en hebben we de rest van de middag lekker ontspannen in The Garden Of Dreams gezeten waar je je snacks moet beschermen tegen de vele kleine eekhoorntjes :) Een paar dikke knuffels later en Eva is alweer onderweg naar het vliegveld.

En dan zit ik hier nu alleen op het dakterras met een verlengd visa in de stad waar ik me totaal niet op me gemak voelde een paar weken geleden. Alleen voel ik me op dit moment heel anders. Ik zie de logica in het verkeer, de rust in de drukte, ik zie de oprechte vriendelijkheid en interesse van de locals, ik ben gewend aan de warmte en het stof, ik hou nog steeds van de geur van wierook en ben er klaar voor om nog langer hier te zijn in m'n eentje!

De reden dat ik mijn visa verleng is omdat ik een introductie cursus in buddism en meditatie ga doen in een klooster voor 7 dagen vanaf 19 mei. Tot dan heb ik nog niet heel veel plannen maar wel 9 dagen om te vullen. Na die 7 dagen ga ik bijna 2 weken vrijwilligerswerk doen bij een theeplantage waarbij ik ga wonen bij een van de families daar. Rond 10 juni vlieg ik dan naar Kroatië waar Myrna, Frank en Stan op 16 juni zullen aankomen. Een paar dagen samen hun vakantie inluiden en mijn reis afsluiten. Want na 1,5 week Kroatië kom ik dan eindelijk weer naar huis :)